Pytam ponieważ jestem marzycielem, mam swój własny świat, często udaje ze z kimś rozmawiam i mam idealne życie. Wiem ze dla niektórych to się może wydawać dziwne ale mam tak od dzieciństwa i to samo przyszło. Jestem ciekawa czy jest jakaś szansa ze może mieć to coś wspólnego z tym ze ciagle mi smutno i nie widzę sensu życia. Nie wiem czy to depresja bo mam rodzine, przyjaciół, nie tnę się ani nie myśle o smaobojstwie. Po prostu przerasta mnie już to ze nic nie ma dla mnie sensu, budzę się i odrazu płacze, tak samo przed snem. Zawsze uwielbiałam siedzieć w pokoju i być we własnym świecie i szczerze teraz robię to rzadziej bo na nic nie mam ochoty ale jak to robię to również płacze ale często zapominam o problemach bo uciekam do mojego idealnego świata. Po prostu jestem ciekawa czy jest to coś złego albo czy mogło mnie to doprowadzić do takiego depresyjnego stanu? Jak wam się wydaje? Może jest inna przyeczyna ale wole się upewnić czy jest w ogóle sens mówić o tym mojej pani psycholog. Z góry dziękuje za pomoc
