Biegnij dziewko, biegnij. Niechaj słony wiatr włosy twe rozwieje, niechaj suknie twą jedwabną uniesie. Pędź szybko, pędź ile sił ci w nogach starczy, bo to śmierć cie ściga, na czarnym wierzchowcu goni, wykrok już zapadł, nie ma odwrotu. Jest tylko łud szczęścia. Uciekaj więc szybko a może bóg swą łaskę nad tobą uchyli, módl ,że się do niego, błagaj o przebaczenie. Litościwe ma on serce, jednak twych grzechów końca ujrzeć nie sposób. Zbłądziłeś, oszukałeś, zostałeś ukarany. Za późno na odwroty, nie czas na namysły, śmierć nie przestanie, dogoni cię, zabije. Twa dusza umęczona uprzednio, odchodzić będzie w zgryzocie, nigdy nie zazna spokoju, w niebie, czy to w piekle. On ześle ją do odmętów głębokich ponad wszelką miarę, gdzie przez wieki przyjdzie jęczeć i wyć jej w boleści, błagając o wybaczenie. Kogo jednakże? Bóg dosłyszeć tutaj nie może, diabeł też zbyt daleko ma swe królestwo, j na dnie rozpaczy nie ma niczego. Pustka, czerń i głód, wieczny, niepowstrzymany. Wciąż narastający, coraz bardziej kujący. Więc uciekaj póki możesz, biegnij ile sił bo to ostatnia szansa by umknąć, by odpokutować. Słyszysz? Czarne konie coraz bliżej, gnają, rozsypują gruz, charczą i rżą. A On sam dumnie, siedzi na grzbiecie, rumaka najsilniejszego, najbardziej trwożącego ze wszystkich, rozgląda się dookoła, wypatruje zdobyczy. Oczy jego świecą ogniem niebieskim, chłód bije od jego oblicza tak daleko jak odrażający odór umarłego ciała się roznosi. Wszędzie gdzie stopę swą szlachetną postawi, wszelka roślinność gnije i przymiera, z każdego kogo dotknie palcem swym podłużnym, dusza ucieka. Chowa się do jednego ze słoików które u pasa jego brzęczą, nie sposób ilości ich zliczyć, bowiem co rusz powstają nowe, na kolejne duchy umęczone. Z małych pojemniczków rozbrzmiewają odgłosy ludzkie, jakie w najgorszych kaźniach nie sposób dosłyszeć, są to krzyki tak strwożone, iż ponoć każdy żywy już na sam ich dźwięk ze zgrozy przymiera. Jeżeli choć jeden jęk w lesie ciemnym do twych uszu dojdzie, ratunek już dla ciebie się nie znajdzie, wykończony zostaniesz nim z życiem swym straconym pożegnać się na dobre zdążysz . Jednak śmierć nie igra, nie kłamie, gdy kogoś zabrać ma zamiar, wcześniej zawsze uprzedzi. W śnie się objawi i ostrzeże, byś miał czas swój los odmienić, lecz mało kto ma w odwagi na tyle dużo by móc się mu sprzeciwić, mało kto ma wolę na tyle silną by chcieć jeszcze ze swym przeznaczeniem walczyć, mało komu udaje się go zmylić, skryć w miejscu tak okropnym ,iż nawet śmierć nie będzie miała odwagi tam wkroczyć. Czy znalazłaś takie miejsce droga dziewko? Czy wiesz gdzie ukryć swą obecność możesz? Po cóż więc biegniesz, po cóż ci nadzieja? On i tak cię dopadnie, wykończy i zmiażdży. Zaprawdę powiadam litości w górze nie znajdziesz. Od ludzi takich bóg się odwraca, a diabeł znać nie chce. Cóż rzesz uczyniła? Jak wielki grzech ciągniesz za sobą, że nawet w piekle braknie dla ciebie miejsca? Przecież tyś kobietą młodą, zgrabną, zawsze nad wyraz promienną. Do za mąż pójścia już dawno wydaną, z dzieckiem w łonie jeszcze nie narodzonym próbujesz śmierci umknąć. Cóż za zbrodnię dokonałaś, czegoż w swym życiu krótkim doświadczyłaś? Pojąć nie sposób. Życzę ci więc szczęścia, droga panienko, niechaj wiatr zawieje pod twe plecy, niechaj pchnie cie do celu, niechaj pozwoli niemowlę twe wychować. Niechaj dopisze ci szczęście. Proszę o uzasadnione odpowiedzi.
