Ogólnie to nienawidzę to tym rozmawiać, bo to od zawsze wpędza mnie w dołek. I zawsze wszystko się zapętla. Ciągle mijając przechodniego się spinam, że on pewnie o mnie jak o czymś gorszym. A że od paru lat te myśli nie dają mi spokoju, to szukam rozwiązań. Niestety z tego nic dobrego nigdy nie wychodzi, wręcz jest coraz gorzej. Po przez 'co oni o mnie myślą?', 'Co powinnam zrobić, żeby kulturalnie się zachować?' zawsze pomyślę o sobie gorzej i to tak naprawdę bez przyczyny, po prostu wszystko tkwi w tym co wpajano mi od dziecka. I skutkiem tego są ciągle powracające myśli, którymi zajmowałam się w czasie szukania - 'przecież to, co dalej nie ma sensu.', 'po co odczuwać szczęście i smutek? to jest dla prostych, nieświadomych zycia ludzi',, 'a jak brakuje mi emocji, które odtrącam, bo tak się czuję wśród innych dobrze, to może nie ma znaczenia czy żyję, czy nie'.I zawsze takie pieprzenie, które przychodzi samo. Cieszę się, że myśli, które prowadziły do apogeum zostały przerwane przez sesję, ale sesja zaraz się kończy, a potem co dalej? To samo. I te myśli naprawdę ciągle wracają, po prostu to się samo dzieje. Nie potrafię tak jak zakładałam dojść do harmonii przez wyciszenie myśli i emocji, bo to prowadzi do destrukcji. A gdy tego nie zrobię, to i tak się zagłębiam samoczynnie. Mam wrażenie jakbym była w pomieszczeniu, którego ściany się co jakiś czas do mnie przybliżają. W porównaniu do przeszłości na niektóre aspekty życia mam często wywalone, a niektórych nie idzie coraz bardziej znieść.Jak sobie z tym radzicie?Jeśli chodzi o jakąś pomoc typu psycholog, to dwa razy się bardzo nie udało, dziwni byli ci ludzie, jakby chcieli zgwałcić mój umysł xd
