Mam 18 lat.W sumie to jestem grzecznym,miłym,pomocnym chłopcem.Chodzę do szkoły aby przejść do nastepnej klasy.Jakoś uklepie tą mature.Za co jestem krytykowany i porównywany do Piotrusia. Bo Piotrus pojdzie na politechnike Warszawską,a ty .... Rodzice każą mi się uczyć,a sami wielkiej szkoły nie mają,a mimo tego stać nas na życie i przyjemności.Do pracy fizycznej też nie mam zdolności.Mimo tego że się staram,czasami coś zrobie fatalnie.Nie mam tej tzw złotej rączki.Nie mam żadnej pasji.W szkole też kolegów sie nie ma za wiele.Czasami są złośliwi,ale cóż.Czyli też mam problem z nawiązaniu kontaktów.Może chodzi o to że nie jestem jakiś wygadany i zabawny.NIe pale nie przeklinam,czyli nie jestem z tych fajnych.Też trochę dziewczyny też są dla mnie nieprzyjemnę.Miły jestem i wogóle,pożyczę,ale mają trochę dziwny stosunek do mojej postaci.I jak poznam dziewczynę z innej szkoły to odrazu ktoś nagada na mnie.I to jest niefajne.To nie duże miasto.Wracając do tematy szkoły,praca,dom czy mam szanse osiągnąć sukces,czy będe musiał ustawić sie w kolejke po zasiłek.Kiedyś myślałem że coś osiągnę dziś troche ludzie mnie zniechęcili,zabili pewność siebie,najbardziej boli że nie mam wsparcia rodziny,I troche boli to że Piotruś jest tym chwalonym,lepszym,ma fajną dziewczynę,ładniejszym,wogóle na życiu się zna lepiej,ma kolegów i koleżanki.Nie żebym go nie lubił,naprawde chłopak ok,ale nieprzyjemnie słyszeć jak to inni cię porównóją i mówią ci wprost,że jesteś gorszy,a w słowach rodziców to przykre doznanie.Napiszcie co myślicie tylko proszę o poważne odpowiedzi i wyczerpujące.Dodam że mimo tego jestem zadowolny z życia,jestem silny zdrowy wysoki mężczyzna i lubie siebie.Wiecie mi to nie przeszkadza krytyka,tylko boje sie ze mogą miec racje,a życie staje sie coraz droższe,trudniejsze,każdy ten pieniążek ogląda sie z dwóch stron.
