Wiem, że jest tysiąc takich pytań, ale moja sytuacja jest trochę trudniejsza. Wiec od jakiegoś czasu żartowałam tak sobie na temat psa, że np chce na prezent itp, ale jakiś miesiąc temu na spotkaniu rodzinnym moja ciocia poruszyła ten temat (że moja mama nie zgadza się na psa) i zaczęła pytać czemu aż moja mama się mocno zdenerwowała. Od tego czasu jakoś boje się poruszać temat psa. Przez miesiąc przestałam wspominać o psie, ale teraz jakoś strasznie odczuwam brak jakiegokolwiek pupila i czuje się bardzo samotna. Niby mam siostrę, ale nie rozmawia ze mną za bardzo. Dodatkowo pokłóciłam się z przyjaciółką. Wiem, że to może zabrzmieć jakby to był tylko kaprys 5 latki (mam prawie 13 lat), ale ja naprawdę pragnę mieć czworonożnego towarzysza z którym bym się bawiła i wychodziła na spacery. No ale teraz czemu moja sytuacja jest trudniejsza. Inni mogą negocjować z rodzicami posiadanie psa, ale ja za bardzo nie mogę. Ostatnio wywiesiłam na lodówce kartkę z zaletami psa w domu, problemami z psem i rozwiązaniami na te problemy (jakoś boję się spytać rodziców wprost o psa po tej całej kłótni). Mój tata widział i powiedział tylko, że jeszcze nie przeczytał (nie wiem czy to w ogóle zrobił przez ten czas). Moja mama nic nie skomentowała. Spytałam się jej czy widziała co jest na lodówce, a ona powiedziała tylko, że widziała i nic nie powiedziała więcej na ten temat (dodatkowo powiedziała to tak bardzo oschło). Zbierałam się na spytanie mamy wprost czy jest jakaś szansa na jej zgodę na psa w domu, ale jakoś się boje i nie chce zawracać im głowy patrząc na to, że moją już i tak dużo problemów z moją siostrą. Zastanawiam się czasem czy może po prostu to zły pomysł (pies), ale później aż chce mi się płakać gdy widzę jakiegoś psa (wiem mam prawie 13 lat a prawie płacze jak widzę psy). Proszę pomóżcie mi.
A no i jeszcze zapomniałam dodać, że oceny mam świetne (6 z matematyki np) i pomagam rodzicom w domu np robie im herbatę, robie naleśniki itp
